Από τότε....μέχρι τώρα...

Από τότε....μέχρι τώρα... μεσολάβησαν πολλά.... τόσο δύσκολα, τοσο οδυνηρά... από αυτά που σε αφήνουν μουδιασμένη..... με το βλέμμα θολό..... χαμένη.....
Έρχονται όμως στιγμές που σηκώνεις το κεφάλι, παίρνεις μια βαθιά ανάσα, κάνεις τον σταυρό σου και προχωράς και πάλι. Τώρα σήκωσα το κεφάλι ψηλά, ανόρθωσα το ανάστημά μου, παίρνοντας δύναμη από ένα πρόσωπο που λατρεύω, που είναι η ζωή μου κι ο λόγος για τον οποίο υπάρχω, ζω κι αναπνέω.
Τον γιό μου, ναι τον γιό μου, αυτό το θαύμα που ζει δίπλα μου και που δεν έχω κανένα δικαίωμα να του μαυρίζω την ψυχή. Αυτή η όμορφη ψυχούλα που στάθηκε δίπλα μου σαν μεγάλος Άντρας και πήρε πολλές ευθύνες στις αδύναμες πλάτες του.
Ένα 18άχρονο αγόρι που παρόλο το νεαρό της ηλικίας του έχει μια απίστευτη ωριμότητα η σκέψη του κι όλες του οι κινήσεις είναι ενός μεγάλου Άντρα.
Τα παιδικά του χρόνια θα μπορούσα να πω οτι ήταν μικρομέγαλα.
Τι εννοώ; Χμμμ παιδική αφέλεια κι ώριμες κινήσεις. Από πολύ μικρός ήταν ο Άντρας του σπιτιού κι ο τρόπος που αντιμετώπιζε τα πράγματα ήταν πραγματικά μοναδικός.
Χαζομαμά; Μπορεί και να είμαι, άλλωστε ποιά μητέρα δεν θα καμάρωνε το θαύμα που υπάρχει δίπλα της;

Σ' αγαπάω ψυχή μου
Σ' αγαπάω Ζωή μου